Donderdag 20 januari
Vandaag zou een rustig dagje worden, echter daar kwam niets van terecht. Lucy en Marjon gingen met Salif en Yacouba (zijn zoon) naar het ziekenhuis (afspraak een beetje vergeten, dus enigszins verrast). We hebben Salif beloofd te helpen met het ziekenhuisbezoek van zijn zoon, omdat voor een groot deel van de bevolking dit niet te betalen is. Na 3 ziekenhuizen en veel omzwervingen kwamen we terecht in het grote ziekenhuis van Ouaga, erg veel aparte blokken voor de verschillende disciplines. Op de pleinen tussen deze blokken zit de familie van patienten eten voor hen te koken, ze krijgen hier geen eten tijdens opname. We gaan naar de afdeling neurologie waar we te horen krijgen dat we eerst naar de eerste hulp moeten voor een intake. Weer een eind lopen en dan komen we tot onze grote schrik op de eerste hulp binnen. We lopen bijna tegen een brancard aan waarop iemand onder een doek ligt aan een infuus, zijn/haar gezicht is ook afgedekt (overleden??). Het is een zeer kleine ruimte met vele brancards (uit de oudheid), gordijntje ervoor wat toch niet afgesloten wordt. Het ruikt er naar urine en andere niet zo’n aangename luchten. We lopen een hokje in naar de hoofdverpleegkundige/arts??? die de intake doet. Er zit een groot raam in, hierdoor zien we dat er in het kamertje naast deze post twee mensen liggen die volgens ons aan het overlijden zijn, het ziet er slecht uit. Op een karretje waar ook de visite op uitgewerkt wordt staat een fles alcohol (?) die overal voor gebruikt wordt (vul zelf maar in), ampullen en verbanden gaan in een open schaal.. Er borrelen her en der wat apparaten (niet bij ons bekend), de apparaten zien er stoffig en vies uit. De vloer is gewoon net zo stoffig en hobbelig als de straat buiten. We doen nu ons best maar het is eigenlijk niet te beschrijven. De communicatie is moeilijk omdat Yacouba geen Frans spreekt (hij is niet naar school geweest, mogelijk ivm zijn epileptische aanvallen die hij vanaf zijn 12e heeft, hij is nu 17 jaar). Na enige vragen en moeilijke antwoorden geeft de zuster/dokter? een recept en een briefje voor het uitvoeren van een EEG mee (deze moet in een ander ziekenhuis gemaakt worden). Raar denken wij, al vooraf beginnen met medicatie??? We halen de medicijnen op (2.25 euro) en rijden door naar het volgende ziekenhuis, hier ziet het er een stuk schoner uit. Eerst betalen voor het EEG (30 euro) dan pas in de rij gaan staan wachten (totaal 3 uur), wij worden echter door Salif naar de anderen gebracht die al een ander programma hebben afgewerkt.
De anderen zijn op bezoek geweest bij Home Kisito, een opvanghuis voor kleine kinderen die wees, verstoten, afgestaan gewoonweg heel erg arm. De kindjes worden hier ontzettend goed opgevangen, het huis is heel schoon, we doen onze schoenen uit wanneer we op de bovenverdieping gaan kijken, daar liggen schattige baby’s op de grond te lachen en te kraaien, ze krijgen eten van vrijwilligers. “Een huis vol scheetjes” letterlijk en figuurlijk. We overhandigen zuster Chiara een zak met knuffels, een doos met kinderkleertjes en een financiele gift. Dit doet ZWO vaker namens anderen. Deze kinderen komen voor adoptie in aanmerking, dit is geen probleem. De kinderen worden zowel in het binnen- als buitenland geadopteerd. We krijgen een krantje en een folder mee en nemen afscheid van de zuster en het huis. Het ligt er mooi bij.
Na het weeshuis bezoeken we voor de 2e keer het atelier voor gehandicapten bij de cathedraal om nog wat te kopen in het winkeltje. We kopen Afrikaanse tassen, kalebassen, kettinkjes voor de kerk, potjes honing en andere lekkere dingen.
’s Middags lunchen we in het spiksplinternieuwe centrum Aides Familiales van mevrouw Traoré. Zij onthaalt ons op een overheerlijke maaltijd die opgediend wordt door de leerlingen van het centrum. De keuken is grandioos groot, allerlei fornuizen om de meisjes te leren koken en ook is er op het terrein een soort van herbeg met tien kamers, douches en toiletten. In september wordt dit centrum door de premier-minister geopend. Het centrum is gebouwd nadat het oude gebouw volledig was verwoest door een overstroming.
Het Village Artisinal staat ook nog op het programma (rustdag….wat is dat?? Hoe ziet dat er uit?) Het centrum is beroemd vanwege de vele kunstenaars die er werken. Bronzen beeldjes, batik, houtbewerking, leerbewerking, ook moderne dingen zitten er tussen, schoenen, schilderijen en wat dies meer zij. Enkelen van ons kopen een paar slippers voor het thuisfront: dat is toch echt een Afrikaans cadeau. We drinken nog wat op het binnenplein en gaan dan naar huis.
Bij thuiskomst gaan we nog even op bezoek bij Julienne, Noëlie en Marie-Jeanne, op het kantoor van ZWO op de bovenverdieping. Julienne werkt nu tien jaar voor ZWO en draagt binnenkort het werk over aan Noëilie. Achter het huis zit een grote schildpad, Marianne Thieme zou hiervan zeker van haar stoel afvallen.
Morgen weer een drukke, lange dag,
Groetjes van ons allemaal!!!