INFORMATIEBULLETIN 46

maart 2011

In deze aflevering:

• REISVERSLAG VAN DE DELEGATIE NAAR BURKINA FASO JANUARI 2011

Blijf ook op de hoogte via onze website: www.geldrop-burkinafaso.nl

Vooraf.

Het zal u niet ontgaan zijn dat er weer een bezoek aan Burkina Faso gebracht is. Van 6 t/m 28 januari was de delegatie druk in de weer met het bezoeken van diverse projecten en scholen. Voor 5 van de 6 leden van de delegatie was het een nieuwe werkelijk overweldigende ervaring, beleefd onder de bezielende en onverstoorbare leiding van “veteraan“ Simon. Elke activiteit staat in het teken van de ontmoeting met de mensen daar in de meest uiteenlopende omstandigheden. De massale en bijzonder hartelijke ontvangsten zullen ons altijd bijblijven. Ook hoe de mensen er steeds weer het beste van weten te maken in hun omstandigheden. Bemoedigend is dat het onderwijs een explosieve groei doormaakt, maar helaas is dat nog geen garantie dat iemand met een afgeronde opleiding ook werk vindt. De projecten met gehandicapten helpen mee deze mensen uit hun isolement te halen en voor zichzelf te zorgen. Met hun producten nemen zij volwaardig deel aan de locale economie.

De relatie die wij met onze partners hebben willen we zo graag zien als een gelijkwaardige, maar natuurlijk is er een vorm van afhankelijkheid. Daar staat tegenover dat de moed en het doorzettingsvermogen na tegenslagen ook voor ons stimulerend werkt. Over het verloop van de projecten mogen we best tevreden zijn, een enkele uitzondering daargelaten. Het vervolg van het touwpompproject behoefde enige extra aansporing en er moesten enkele problemen opgelost worden.

Er zijn nog veel wensen en sommige daarvan kunnen we als nieuwe aanvragen tegemoet zien. We zullen, aan de hand van onze financiële mogelijkheden en de subsidiekansen, zien wat we kunnen doen. Onze bronnen zijn beperkt, zeker na het wegvallen van de NCDO-bijdragen, maar we hopen dat we met uw steun, die van Wilde Ganzen en mogelijk andere subsidiegevers op een redelijk niveau verder kunnen gaan. Zeker nu de wind in Nederland helemaal verkeerd lijkt te staan waar het gaat om ontwikkelingshulp door de overheid aan Burkina Faso. Wel gaan wij ons nader bezinnen op een aantal zaken. Op welke soorten projecten zullen wij ons vooral richten, wat verlangen wij van de ontvangende partij, in welke regio’s willen we actief zijn etc.

Tenslotte: we zijn ieder voor zich en soms met elkaar de indrukken nog aan het verwerken. Er zijn vele honderden foto’s bekeken en al dan niet uitverkoren voor verder gebruik. De financiën zijn bijgewerkt zodat we nu de kosten definitief onder elkaar konden verdelen. Er zijn en worden verslagen gemaakt voor diverse betrokkenen. Van de uren film is een kortere DVD gemaakt die u al kon zien na een kerkdienst, daarnaast zijn er nog enkele nog kortere versies voor speciale doeleinden.

In dit bulletin doen we nog eens kort (nou ja) verslag van de reis. Voor veel tekst in dit bulletin dank aan de dames die tijdens de reis heel veel opgeschreven hebben. En u allen dank voor het geduld dat u, naar wij hopen, zult opbrengen om dit alles te lezen.

Namens allen

Marius van Brugge

Donderdag 6 januari

’s Morgens vroeg met een busje naar Brussel voor een rechtstreekse vlucht naar Ouagadougou. Voorheen gingen de reizen via Tripoli maar gelukkig is er nu deze (duurdere) mogelijkheid. Aankomst in Ouaga waar een ontvangstcomité ons opwachtte en naar ons onderkomen bracht. Even acclimatiseren, ook letterlijk, en morgen meteen aan de slag.

Vrijdag 7 januari

Eerst is een kleine kippenfokkerij bezocht bij Goué. Een jaar geleden gestart als proefproject met 20 kippen. Nu zijn er zo’n 110 en enkele hanen. Ziet er goed uit. Intussen gaan hier 20 vrouwen, onder leiding van Aline (foto) starten met een kippenfarm, maar dan op veel grotere schaal.

Zij zijn aangesloten bij de “Association Burkinabè des Femmes Battantes”, opgericht in 2008.”Battantes” betekent hier zoiets als slagvaardig en die indruk kregen we er ook wel van. Zij hebben zich tot nu toe gespecialiseerd in de bewerking van kariténoten tot de bekende karitéboter en exporteren dit zelfs. Het project wordt gesteund door Samen Verder en ZWO. Het grootste deel van de bijdrage van ZWO wordt als lening verstrekt.

In de middag hebben we de beeldentuin van Laongo bezocht. Een terrein bezaaid met blokken graniet wordt omgetoverd tot kunst. Kunstenaars uit binnen- en buitenland worden tweejaarlijks uitgenodigd om elk van een van die blokken iets moois te maken. Schitterende creaties vol afwisseling en nog veel wachtend op volgende jaren.

Zaterdag 8 januari

We vertrekken naar Zimtanga. Dat klinkt gewoon maar dat is het niet! In Kongoussi zien we voorlopig het laatste asfalt, genieten we een uitstekende lunch en doen we (Noëlie, opvolgster van Juliënne, Bernadette, die voor ons zal gaan koken en Marius die mag betalen) boodschappen op de markt, zodat we straks in Zimtanga ook kunnen eten. Lianne, Lucy en Marjon kijken mee. We zien ook de eerste aasgieren…

In Zimtanga worden we ingehaald met geweerschoten en opgewacht door honderden mensen (vooral vrouwen) uit Zimtanga en omliggende dorpen. Muziek, dansen, toespraken, kinderen in de bomen om maar niets te missen. Tenslotte eten bij de chef en dan snel naar het onderkomen, want we moeten ons installeren voor de nacht. Het wordt heel vroeg donker en er is geen elektriciteit.

Zondag 9 januari

Kerkbezoek. Vooral voor degenen die naar de protestantse kerk gingen een hele belevenis. Als gasten moesten wij plaatsnemen achter de preekstoel, nou ja, lessenaar, en hadden we goed zicht op de drummende, dansende, zingende en swingende mensen. Naar verluid ging het er bij de RK mis heel wat rustiger aan toe.

In de namiddag ballonnen van Wilde Ganzen opblazen en uitdelen aan de kinderen. Het dorp had een tijdje een kleurige aanblik en de kinderen veel plezier..

Maandag 10 januari

Er moet gewerkt worden! We blijven weliswaar in de omgeving,maar gezien de toestand van het terrein (je kunt nauwelijks van wegen spreken) moet je voldoende tijd uittrekken voor het reizen.

We beginnen bij de kliniek met kraamkliniek van Zimtanga. Het heeft een streekfunctie, we maken kennis met 4 verpleegkundigen en het ziet er allemaal –naar omstandigheden- heel behoorlijk uit. Vaccinaties zijn mogelijk, er zijn kraamkamers, die intensief gebruikt worden, gemiddeld één baby per etmaal! En er is een apotheek die de medicijnen die we meebrachten (Henk, bedankt!) goed kon gebruiken.

Daarna naar de basisschool, waar Lucy de groeten overbracht van De Korenbloem uit Oirschot en een aantal cadeautjes overhandigde. Grote klassen met gemiddeld zo’n 95 leerlingen! Het aantal jongens en meisjes is ongeveer gelijk en dat beeld van een groeiend aantal meisjes zet zich ook op andere scholen door. De moskee hebben we ook bezocht. Door een foutje in de communicatie had men ons een dag eerder verwacht en daarom was er een bescheiden ontvangstcomité. Gezien wat er verder nog op het dagprogramma bleek te staan kwam dat niet echt slecht uit.

Door naar Komsilga. Weer een groots onthaal met muziek, dans, toespraken en voordrachten. We kwamen om de EHBO-post te bekijken. De inboedel en overige inrichting zijn pas aangekomen en de post is dus nog niet in gebruik. De ruimtes zien er goed uit en er zijn een verpleegkundige en een kraamvrouw aanwezig. We krijgen een lunch aangeboden, en een aantal levende kippen plus een voorraad pinda’s cadeau om mee te nemen. De kippen moesten tot de avond de kofferbak overleven (foto) om daarna rond te scharrelen bij ons verblijf. Zij kregen elke dag meer gezelschap, maar er ging ook dagelijks wat af. We moesten tenslotte ook eten. Er zijn hier enkele giften afgegeven van het geld dat we van enkele sponsors hebben meegekregen.

Enigszins vermoeid dachten we naar huis te gaan, maar La Reine Elizabeth, de vrouw van de chef, had bedacht dat we nog wel even door konden naar Bayend Foulgo. Dat we daar niet onverwacht kwamen binnenvallen bleek wel uit de wederom massale feestelijke ontvangst. Ons wordt een prachtig zelfgemaakt kunstwerk aangeboden dat de relatie met ons uitbeeldt. We bekijken de school met ook hier klassen met bijna 100 kinderen. Verder is er een kraamkliniek in zeer slechte staat. Natuurlijk heeft men ook hier een verlanglijstje. We zullen afwachten wat er aan aanvragen binnenkomt.

Dinsdag 11 januari

We gaan naar Singa, ca.35 km van Zimtanga en je moet iemand bij je hebben die weet waar het ligt, anders kom je er nooit. Zeer moeilijk terrein, stof, klapband met veel improvisatie door Paul gewisseld, daarna de geweerschoten, alle kinderen in een haag langst de weg die iets met “bon arrivé” zingen. Dan de gebruikelijke toespraken en cadeautjes, waarna de school bekeken wordt. Meer meisjes dan jongens hier. De inrichting is behoorlijk versleten en de overheid arm, dus ze zullen het er nog wel even mee moeten doen.

Er wonen leerkrachten op het terrein, we bekeken een van de huisjes. De school heeft een relatie met basisschool ’t Anker in Geldrop. Na ons vertrek feesten de mensen gewoon door. Wij gaan op naar de pottenbaksters en smeden in een wijk van Zimtanga. Onderweg blijven we steken in het zand. Duwen helpt niet, graven met onze handen ook niet, maar dan duiken uit het niets mensen op met een schop. Met inzet van veel mankracht en –wat zij zelf noemen- girlpower, kunnen we verder.

Ook bij dit bezoek wordt weer een feestje gebouwd. De pottenbaksters en de smeden geven een demonstratie van hun kunnen en bieden hun producten als cadeau aan. Het ooit door Gered Gereedschap geleverde aambeeld wordt intensief gebruikt.

Woensdag 12 januari

We mogen in twee groepjes aanschuiven in de klassen van de basisschool van Zimtanga, terwijl de lessen gewoon doorgaan. Leuk om mee te maken. De kinderen zitten al met 3 of 4 in één bank en dan wij er nog eens tussen. Ze laten zich niet teveel storen en doen enthousiast mee.

Daarna met Elizabeth naar de Ecosan-toiletten. Dit ZWO-project, uitgevoerd met steun van Impulsis, ziet er goed uit. De uitwerpselen en de urine worden gescheiden opgevangen en bewaard en kunnen na verloop van tijd als mest gebruikt worden. Belangrijk is dat het “hoe en waarom” goed aan de mensen wordt uitgelegd .De voorlichting maakt deel uit van het project zoals we later in Kokologho hebben kunnen zien. Na de lunch komt Elizabeth met “haar” vrouwen. Op hun spandoek (alle vrouwengroepen hebben een spandoek) staat dat ze zich APROFEZ noemen en dat staat voor Association Promo-Femmes et Enfants de Zimtanga/BAM.

Het wordt weer groot feest op onze binnenplaats met snoepjes voor alle kinderen, die keurig in een rij blijven staan wachten op hun dropje of pepernoot.

We gaan de nieuwe middelbare school van Zimtanga bekijken. Deze is door de overheid neergezet, maar helaas op het terrein waar in 2000 een aantal leerlingen van het Strabrecht College bomen geplant heeft. Het merendeel van de bomen heeft het wel overleefd. We konden niet zo goed beoordelen hoe goed ze het doen. Midden in het droge seizoen ziet bijna niets er florissant uit. Maar met een hoogte tot ongeveer 1,5 à 2 meter zijn ze in elk geval gegroeid. Ze leveren Arabische gom en dat wordt weer gebruikt voor stijfsel voor kledingstoffen. Die middelbare school dus. Vorig seizoen gestart, momenteel een klas met 119 leerlingen en een klas met een kleiner aantal. Ze waren een beetje verlegen. De dorpen in de omgeving zijn voor voortgezet onderwijs op deze school aangewezen, dus er mag een flinke groei verwacht worden.

Er moet wel schoolgeld betaald worden en dat kan niet iedereen. Er wordt gesproken over de mogelijkheid om van hier uit een kind te ondersteunen. Daar komen wij later op terug als we meer details hebben. Op de terugweg gestopt bij een terrein van goudzoekers. Dat ziet er niet gezond uit. Jonge mensen die afdalen in een gat waar ze net in passen en dan op een diepte tot wel ruim 70 meter door bepaalde steenlagen moeten hakken die een heel klein beetje goud kunnen bevatten.

Donderdag 13 januari

Vandaag houden we ons bezig met water: hoe krijg je het daar waar je het hebben wilt. Eerst naar Kayon. Het hele dorp is er weer bij, we krijgen drinken en mogen allemaal weer meedansen. Kayon heeft een touwpomp die wat verder uit het dorp staat en daar gaan we dus heen. Onderweg komen we langs een reservoir waar regenwater wordt opgevangen. Vrouwen doen hier de was en er wordt leem gewonnen voor stenen. Eigenlijk moet het worden uitgebaggerd om meer water te kunnen bergen, maar wordt verhinderd doordat er krokodillen zouden zitten. Niemand begrijpt waar ze vandaan gekomen zijn, maar ze zeggen dat ze er 12 geteld hebben.. We hebben ze niet gezien, maar wel de sporen en de holen waar ze in zouden zitten.

De touwpomp, gefinancierd door basisschool De Piramide uit Vught, staat op een bestaande put van 35 meter diepte, maar is stuk. Er moet een nieuw touw in en er moet ook iets aan de constructie gebeuren, want die is eigenlijk iets te licht. Voor touwpompen moet er altijd een reservetouw voorhanden zijn zodat reparatie op tijd en snel kan gebeuren. Klusje voor Salif.

Omdat het water nu weer gewoon met emmers omhoog gehaald wordt heeft men de helft van de betonnen afdekking verwijderd, waardoor er weer allerlei vuil in kan komen. Kippen en hanen mee en terug naar huis voor de lunch.

’s Middags even langs de tuinen van de chef met veel rode uien en haricots verts en dan naar Batanga. Dat is even slikken. Hun pomp is tijdens een bezoek van enkele ZWO’ers twee jaar geleden gerepareerd en nu is ie al weer een paar maanden kapot. Ook de directe omgeving ziet er erg verwaarloosd uit en dat geldt ook voor de kinderen die er rondlopen. De plaatselijke commissie van beheer komt niet verder dan een schouderophalen en krijgt er van Elizabeth kennelijk behoorlijk van langs. De tekst is ons ontgaan want het ging in het Moré. In deze situatie kunnen wij verder niets doen.

Tenslotte naar de tuinen van de vrouwen, de trots van Elizabeth. Een van de oudste projecten en vanaf het begin een groot succes. Met dieselpompen wordt het water uit het meer van Bam gehaald en via irrigatiekanalen en –kanaaltjes op het land gebracht. Verder hebben wij nog tuinen in aanleg in Dougré. Hier staat een pomp uit 2009 via een lening verkregen. Alles ziet er perfect uit.

Kippen mee en net voor de duisternis terug. Onderwijzers van de basisschool van Zimtanga komen nog even langs om tekeningen te brengen van de kinderen.

Vrijdag 14 januari

De boorploeg voor de touwpomp meldt zich voor een pittig gesprek over de geboden dagvergoeding, maar er is niet meer geld beschikbaar dus ook geen onderhandelingsruimte. Zij denken erover na en wij gaan naar Kargo.

Onderweg stoppen we nog een keer bij de tuinen van de chef. Hij heeft zo’n 1000 mensen aan het werk, waaronder 600 vrouwen. De haricots verts gaan rechtstreeks van het land, keurig verpakt in kartonnen doosjes, naar Ouagadougou waar ze in het vliegtuig gaan naar Frankrijk. De uien blijven iets dichter bij huis, die gaan voornamelijk naar Ghana en Ivoorkust, mits de situatie daar dat toelaat.

In Kargo bezoeken we de school met de gebruikelijke hartelijke ontvangst, toegezongen door de kinderen, toespraken, pinda’s en lunch. De ruim 400 leerlingen zijn verdeeld over 6 klassen. Meer meisjes dan jongens. Deze school heeft contact met Basisschool De Bron.

In de middag met de piroque naar de overkant van het meer waar de school van Kourpelé op het programma staat. Een piroque is een soort houten kist die als boot gebruikt wordt en niet lek genoeg is om onderweg te zinken. Noëlie heeft verklaard er nooit meer in te gaan. Wij hebben er minder moeite mee. Tenslotte kunnen we zwemmen en we hebben geen krokodil gezien.

Aan de overkant worden we door de hele gemeenschap opgewacht en de lange wandeling naar de school is al één groot feest. Veel toespraken, muziek en dans en Lucy deed de school de groeten van ’t Klokhuis, vergezeld van de nodige cadeautjes.

Terug met de bootjes die intussen weer leeg gehoosd zijn en door naar het nieuwe gemeentehuis van Zimtanga. De gekozen burgemeester is de jongere broer van de chef en is pas 8 maanden in functie. Hij krijgt geen salaris maar een dagvergoeding. Het kantoor is nog een rommeltje. Maar een extra aanspreekpunt is nooit weg.

De laatste avond in Zimtanga en dat betekent een afscheidsetentje bij de chef.

Zaterdag 15 januari

Terug naar Ouaga. Eerst afscheid nemen van iedereen, wat soms gepaard gaat met een soort kopstoten. De dames mogen nog even een huisje bekijken van een van de gezinnen. De bewoner blijkt bij zijn 2 vrouwen samen 25 kinderen te hebben. We hebben nog wat medische spullen voor de CSPS waar ze erg blij mee zijn. Er is net een baby geboren die we mogen bekijken. Een kleine gift aan de jonge moeder wordt meteen doorgegeven aan de vroedvrouw.

Onderweg richting Kongoussi staat plotseling een leerkracht van de school in Kayon op ons te wachten met tekeningen van de leerlingen!

In Kongoussi bezoeken we een project waar 60 gehandicapten schapen fokken. Het is door de NCDO, Wilde Ganzen en ZWO gefinancierd, deels als lening. In 2010 is de eerste termijn al terugbetaald en halverwege dit jaar zal de tweede volgen. Het loopt heel goed. De dieren worden bij de mensen thuis gehouden. De lammeren worden verkocht en van de opbrengst kunnen de mensen leven, schoolgeld betalen, wat opzij leggen voor de terugbetaling enz. We bezoeken enkele mensen thuis en ze laten vol trots zien wat ze ervan gemaakt hebben. Er is er een die zelfs een os heeft kunnen kopen en hij verhuurt die aan boeren om het land te bewerken. Men weet al een bestemming voor de terugbetaalde lening over een paar jaar. Ze willen hun gezelschap uitbreiden met nog eens 60 gehandicapten en mogelijk ook andere activiteiten gaan doen naast het schapen fokken.

Een stukje cultuur krijgen we mee in het museum van Manéga. Er is veel te zien over de leefwijze van de verschillende etnische groepen waaruit de bevolking van Burkina en de wijdere omgeving bestaat.

Zondag 16 januari

Een echte vrije dag! Wat wandelen in de omgeving, een drankje op een terras en ’s avonds, op uitnodiging van mijnheer Porgho, de lasser van de touwpompen, naar de disco met oorverdovende muziek en lekkere kip.

Maandag 17 januari

Drukke dag. De eerste afspraak om half acht bij ASECD (Association de Soutien aux Enfants en Circonstances Difficiles). De allerarmste kinderen, soms dakloze, worden hier opgevangen en leren basishygiëne zoals tandenpoetsen en handenwassen. Ze krijgen een douche en maaltijden en uiteindelijk kunnen ze goed voorbereid naar het basisonderwijs. Er komen hier zo’n 600 kinderen! Van de ouders wordt een bijdrage gevraagd, eventueel in de vorm van huishoudelijke karweitjes. Alles ziet er schoon en verzorgd uit.

ZWO, de NCDO en Wilde Ganzen hebben hier een bijdrage geleverd in de kosten voor o.a. huisvesting. Van het thuisfront meegekregen giften worden deels hier afgegeven.

Hierna door naar de Nederlandse Ambassade waar we kennismaken met de heren Jan van der Horst en Bert Vermaat, eerste secretaris van resp. gezondheidszorg en economische zaken. We werden bijgepraat over diverse aspecten van de Burkinese politiek en samenleving en kregen tips hoe met bepaalde situaties om te gaan. Alles bijeen onmisbare informatie om ons verdere beleid te bepalen.

Terug thuis wacht ons madame Traoré van Aides Familiales. Zij leidt vooral meisjes op die vanwege moeilijke omstandigheden anders weinig kansen zouden hebben. De opleiding is vooral gericht op werk in de huishouding, in hotels of in de kinderopvang. ZWO en andere subsidiegevers hebben dit project een aantal jaren ondersteund. Bij de overstroming van 2009 is het onderkomen verloren gegaan,maar de overheid heeft zowaar voor nieuwe huisvesting gezorgd. Er zijn o.a. gastenverblijven en een restaurant dat nog niet in gebruik is,maar waar we wel zeer binnenkort gebruik van gaan maken. We gaan er dus nog heen. De keukeninventaris is nog niet compleet, dus er komt beslist een aanvraag.

In de middag naar madame Yonli, die een naaiatelier heeft waar kansarme vrouwen een naaiopleiding krijgen. We krijgen zeer uitgebreid eten met echte Burkinese specialiteiten. We kunnen hier een aantal naaibenodigdheden kwijt, waaronder veel ritssluitingen. Ze maken prachtige dingen en dus doen we inkopen en krijgen les in afdingen.

Dinsdag 18 januari

Naar Kokologho, de thuisbasis van Bila. Het eerste bezoek is aan de vrouwelijke (gekozen) burgemeester Madeleine, een zeer ondernemende vrouw. Met haar o.a. de problemen besproken die gerezen zijn met betrekking tot de betaling van de werkers aan de touwpompen.

Vervolgens naar AFI D, vergelijkbaar met ASEC D, waar we gisteren waren, maar nu voor oudere kinderen. De instroomleeftijd is 9-12 jaar en zij beginnen feitelijk nu pas met een basisopleiding. Dat gaat eerst in het Moré, later in het Frans. Totale opleiding 5 jaar met de mogelijkheid van stages Het is de bedoeling dat uiteindelijk een vakopleiding gevolgd wordt uitlopend op een baan.

Dan volgt een swingende ontvangst in de kerk, gevolgd door (er is geen verband) een bezoek aan de Ecosan toiletten. We krijgen een demonstratie hoe voorlichting gegeven wordt aan de bevolking over het gebruik ervan, compleet met een maquette die geheel demontabel is. Het lijkt erop dat het materiaal waarmee gebouwd is van iets mindere kwaliteit is dan in Zimtanga.

We bekijken een graanmolen, de touwpomp die gerepareerd moet worden en de tuinen waar te zien is dat de gewassen die met de urine van het Ecosan toilet behandeld zijn er beter bij staan dat die kunstmest gekregen hebben.

Na de lunch worden we allemaal in Burkinese klederdracht gestoken en krijgen we er allemaal een nieuwe naam bij.

Woensdag 19 januari

Een rustdag voor Lianne die wat ziek is. De anderen gaan even langs bij het Centre de Personnes Handicapées de la Cathédrale om een gift uit Ottendorf-Okrilla af te geven aan zuster Agnes. Er zijn blinden, doven en andere lichamelijk gehandicapten die hier dagelijks een warme maaltijd krijgen en een vak leren om in hun eigen onderhoud te kunnen voorzien. Ook bekommert men zich om verstandelijk gehandicapten. We zullen de volgende dag nog even teruggaan om het wat verder te bekijken.

Dan naar Gampela, het Centre d’Education et de Formation (CESF),geleid door Yves Kaboré. Kansarme jongeren, bijvoorbeeld omdat ze in aanraking met justitie geweest, zijn krijgen hier de mogelijkheid om een opleiding te volgen. De vierjarige opleiding, voor een aantal intern, kent diverse richtingen: hout- of metaalbewerking, metselen, kleermaker. Er wordt veel gewerkt gereedschap van Gered Gereedschap waar zij erg enthousiast over zijn omdat het van veel betere kwaliteit is dan wat in Burkina te koop is. Als iemand de opleiding voltooit heeft en zich als zelfstandige heeft gevestigd wordt set gereedschap beschikbaar gesteld. We bezochten een ex-leerling die inmiddels al 13 jaar een lasbedrijfje heeft, waarvan hij personeel betaalt en zelf kan leven.

In de namiddag naar project van gehandicapten dat er totaal anders uitziet dan dat van vanmorgen, de Association pour Rayonnement des Personnes Handicapées. De overheid heeft gezorgd voor huisvesting, electra en een inkomen voor de directeur en verder moeten ze zichzelf bedruipen. De directeur is ook gehandicapt, afgestudeerd leraar wiskunde, maar trok zich het lot van andere gehandicapten dermate aan dat hij zich ging inzetten om ze uit hun isolement en afhankelijke positie te halen. Zij oefenen verschillende beroepen uit en verkopen hun producten in de stad. Alles bijeen veel te weinig om van te leven, wat de delegatie ertoe bracht privé een donatie te doen. Ook hier is men erg blij met de spullen van Gered Gereedschap.

Donderdag 20 januari

Was ingepland als rustdag. Een rustdag is een dag waarop je de dingen doet waar je nog niet aan toe was gekomen. Dat zijn de drukste dagen. Lucy en Marjon hadden Salif beloofd om met zijn zoon naar het ziekenhuis te gaan voor een onderzoek. Dat bezoek is een vrij schokkende ervaring geweest en wij willen daar zelf niet terechtkomen.

De anderen gingen naar Home Kisito,een opvanghuis voor kleine kinderen die wees zijn of verstoten dan wel afgestaan,maar in elk geval heel arm. Het is overal kraakhelder, als we de afdeling met de kinderen gaan moeten de schoenen uit en de handen gewassen worden. Talloze vrijwilligsters zorgen voor de baby’s, die er uitstekend uitzien. Na verloop van tijd, uiterlijk op 2-jarige leeftijd, worden de kinderen ter adoptie aangeboden. Plaatsing is geen enkel probleem, tenzij het om gehandicapte kinderen gaat. We konden bij zuster Claire Ouédraogo knuffels, babykleertjes en een financiële gift van het thuisfront achterlaten.

We gingen nog even terug naar de gehandicapten waar we gistermorgen geweest zijn om nog even verder te kijken en wat aankopen te doen in hun winkeltje, onder andere de stola voor Jan-Hendrik. Daarna bezoeken we het nieuwe onderkomen van madame Traoré van Aides Familiales. Het ziet er werkelijk indrukwekkend uit. Wij worden uitgenodigd om het nog niet geopende restaurant te testen. Wij willen dat best en zijn onder de indruk!

Het Village Artisanal is een centrum waar kunstenaars hun producten maken en verkopen. Beeldjes, houten speelgoed, muziekinstrumenten, schoenen, brons, batik, alles is er. Noëlie adviseert ons om met name bronzen beeldjes in andere winkeltjes te kopen waar zij ons later heen zal brengen. Je kunt daar wat beter afdingen.

Vrijdag 21 januari

Lucy heeft een ontsteking en Marjon zal haar met Juliënne en Noëlie vergezellen naar de kliniek van Dr. Felix Kohol. Dat ziet er allemaal een stuk beter uit dan het gewone ziekenhuis en alles verloopt naar wens. De antibiotica zullen de komende dagen hun werk naar behoren doen. De anderen gingen naar Melanie in Koudougou. Melanie, ook in Geldrop al geen onbekende meer, is met haar “Santé pour Tous” een enthousiaste duizendpoot. Zij krijgt van ZWO ondersteuning in de strijd tegen malaria bij zwangere vrouwen, daarnaast wat medicijnen en naaimachines van Gered Gereedschap. We bekijken met haar een klein naaiatelier, op een andere locatie treffen we haar met een groep vrouwen met HIV en/of andere problemen die ze probeert te helpen bij het leren van een vak. Er is een arts aan haar organisatie verbonden die gratis consulten geeft. Ze nodigt ons uit voor de lunch, maar we hebben een andere afspraak en beloven terug te komen.

Door naar Imasego, de opleiding voor Catecheten. Weer eens zo’n feestelijke ontvangst met zang en dans,gevolgd door een rondleiding door de werkplaats. De catecheten moeten na hun opleiding in hun eigen onderhoud kunnen voorzien en leren er daarom een vak bij. Weer mensen die ontzetten blij zijn met de geweldige kwaliteit van de producten van Gered Gereedschap. We krijgen een heerlijke lunch en bedenken hoe eenvoudig het blijkt te zijn om in zo’n arm land teveel te eten. En je kunt het echt niet weigeren.

Zoals beloofd nog even terug naar Melanie, voor, jawel, lunch.

Tenslotte nog een bliksembezoek een het Centre de Rééducation, een revalidatiecentrum, waar een gift namens het thuisfront wordt afgegeven. Er kunnen inclusief begeleiders, zo’n 300 mensen worden opgevangen,die wel voor hun eigen eten moeten zorgen. Goed werk natuurlijk,maar het geheel ziet er wat onverzorgd uit.

Zaterdag 22 januari

We gaan naar Fada Ngourma, zo’n 240 km in oostelijke richting. Onderweg stoppen we in Bouloumtenga waar ZWO € 9000 geïnvesteerd heeft in een deel van de school annex woningen en keukens voor leerkrachten en toiletten. De leerkrachten moeten wel bij de school wonen want de school staat centraal voor 3 dorpen die elk op aanzienlijke afstand liggen. En…er is geld overgebleven door sommige werkzaamheden in eigen hand te houden. Zo hebben moeders van leerlingen stenen gebakken! Voor het overgebleven geld is al een bestemming bedacht: een schoolkeuken, waarvoor we een aanvraag tegemoet kunnen zien. Intussen is het zo’n 40 graden geworden en zouden we graag de schaduw opzoeken (nog liever een zwembad) maar we moeten verder.

In Fada aangekomen pikken we Lazare op die de leiding heeft van een groep mensen die geiten fokken. Deze mensen vallen onder de categorie doorzetters. We bezoeken de plaats waar in september 2010 voor de tweede keer de zaak onder water is komen te staan door overstroming van het naastgelegen stuwmeer. De regens lijken de laatste jaren heviger te zijn. De onderkomens zijn volledig verwoest en een groot aantal geiten is verdronken. Het is voornamelijk een project van Peke en Michiel met incidentele ondersteuning van ZWO.

De overheid heeft nu een nieuw terrein van ca.16 ha toegewezen. Dat ligt hoger en zal dus geen last meer hebben van overstromingen. Er staan flink wat karitébomen op en de noten kunnen wat extra inkomsten opleveren. Maar er moet nog veel gebeuren: onderkomens voor mens en dier bouwen, een put laten graven van zeker 25 meter diepte. Er is een pomp in de omgeving maar een eigen voorziening is noodzakelijk.

Zondag 23 januari

Het hierboven genoemde terrein bezocht. De overgebleven geitjes zaten in een veel te kleine ruimte, maar daar zal op korte termijn iets aan gedaan worden.

Terug naar Ouaga. De weg is redelijk, maar er gebeuren veel ongelukken. Vrachtverkeer van Benin of Togo naar Mali en Niger en omgekeerd moet hierlangs en er wordt veel te lang doorgereden. Daarbij komt dat veel auto’s veel teveel lading hebben. We passeren een vrachtauto wat pas mogelijk was nadat we kennelijk de chauffeur wakker gemaakt hadden. We zien een ambulance die ons in vliegende vaart voorbij gaat en kort daarna stilstaat met panne. Nog wat verder een auto om een boom gekruld.

Maandag 24 januari

We gaan ons even als toeristen gedragen en vetrekken richting Pô, recht naar het zuiden, dichtbij de grens met Ghana. In het nabijgelegen wildpark gaan we overnachten en,naar wij hopen, wild zien. De weg erheen is bijna helemaal opgebroken, wat goed nieuws is voor toekomstige generaties (asfalt!), maar niet voor ons. En arme Paul moest bij wederom zo’n 40 graden een lekke band wisselen. Daarna hielden we ons hart vast, want nog een lekke band met in de verste verte geen bewoonde wereld is een echt probleem. Maar het ging verder goed.

In het park zien we de bavianen oversteken evenals een kleine kudde olifanten die ons nauwlettend en met waarschuwende bewegingen in de gaten houden. Er is een jong bij en dan voelen ze zich snel bedreigd. Wij ook dus we houdt. ons rustig. We zien verder hier en daar wat dieren maar altijd op enige afstand en met een schutkleur.

Dinsdag 25 januari

Het parkcentrum waar we overnachtten bevindt zich bij een stuwmeer. Die zijn er meer maar in het droge seizoen houden de grotere zoals deze voldoende water voor de dieren. Er was ons gezegd dat de olifanten tussen 7 en 8 uur zouden komen baden dus zaten we voor 7 uur al op onze uitkijkpost. Er kwam vooralsnog niets dus gingen we ontbijten. En net toen we klaar waren…wouw. Je kunt er werkelijk uren naar kijken zonder dat het gaat vervelen.

Maar we moesten weer terug. Een drankje in Pô, daar hulp gezocht omdat de auto niet meer startte (de band van gisteren was gelukkig al gerepareerd) en naar Ouaga.

Woensdag 26 januari

Schrijver dezes is jarig en dat zal hij weten. Slingers, cadeau (fijn bewaard tot de boekenweek) en ’s avonds, nou ja dat komt nog. Eerst werken. Melanie komt en gaat met ons mee naar de school van Soala. Die hebben contact met ’t Vijfblad en krijgen via Lucy uiteraard de meest hartelijke groeten en cadeautjes,waaronder prachtige tekeningen van ’t Vijfblad en een brief in ’t Frans van de directeur. Voor deze school hebben we een tijdje geleden een actie gehouden vanwege heersende hongersnood en dankzij die bijdrage is het probleem opgelost. Er blijkt intussen nog een tweede school te zijn waar ook een deel van de bijdrage naar toe gegaan is en daar moeten we ons dus ook nog even melden. Zonder gids hadden wij het nooit gevonden. We krijgen niet alleen een kip maar ook een ram. Met het vervoer van kippen hadden we al ruime ervaring opgedaan,maar hoe neem je een ram mee? Gewoon op het dak van de auto. Wij weten dat hij goed terecht gekomen is. Melanie heeft hem later opgehaald in Ouaga maar eerst hield hij ons een nacht wakker omdat de hond zich aan zijn aanwezigheid stoorde.

’s Middags naar de winkeltjes die Noëlie beloofd had en de nodige inkopen gedaan. Het avondeten, met de hele club, is gereserveerd bij L’Eau Vive, een restaurant van de nonnen, een prachtige locatie met een binnenplaats waar het eten geserveerd wordt, waar uitstekend gekookt wordt. En waar, tot niemands verrassing behalve van de jarige, als toetje een enorme verjaardagstaart door zingende nonnen werd binnengedragen.

Onvergetelijk! En om 22.00 uur worden alle bezoekers uitgenodigd om samen het Ave Maria te zingen. Een heel aparte belevenis.

Donderdag 27 januari

Dag van inpakken en afscheid nemen. Sommigen gaan nog even wat inkopen gaan doen in Village Artisanal. Anderen bekijken in de buurt de huizen die met steun uit Geldrop gerepareerd dan wel opnieuw opgebouwd zijn na de overstroming van september 2010.

En dan s’ avonds naar de luchthaven, die overigens midden in de stad ligt en volgens plan zijn we ‘s morgens vroeg weer in Brussel, vele ervaringen rijker.

Uw bijdragen blijven welkom:

Commissie ZWO rek.nr. 66.30.13.291 of 19.18.607

Stichting Samenwerking Geldrop-Burkina Faso : rek. nr. 15.97.39.918

Reacties: mvanbrugge@onsbrabantnet.nl