Vrijdag 21 januari,

We schrikken ons “lam”, Lucy heeft de bof?! Althans zo ziet het eruit. Het blijkt een speekselklierontsteking maar nu heeft ze er ook nog koorts bij, ivm de zware route van morgen lijkt het verstandig om toch even naar een dokter te gaan.  Dus vandaar dat de wegen gingen scheiden. Na het ontbijt vertrokken Lucy, Noëly, Juliënne en Marjon richting de kliniek van Dr. Felix Kohol. En wat voor dokter…., een klein donker aardig mannetje en hij sprak ook nog Engels, wat een verademing.

De kliniek is een privé-kliniek en oh wat zag deze er mooi, schoon en met name hygiënisch uit. We moeten eerst betalen om binnen te komen, we zijn blank, dus wel wat voorrang. Dr. Kohol stelt wat zinnige vragen en onderzoekt met een bureaulamp de binnenzijde van Lucy’s wangen. Hij wil om de diagnose met zekerheid te stellen bloed laten prikken. Maar eerst naar buiten om te betalen (we zitten inmiddels op de 11 euro). Het bloed prikken gebeurt in een klein laboratorium met best hele mooie apparatuur, alleen een stuk minder en kleiner als in Nederland. Bloedafname gebeurt hygíënisch en er wordt met schone naalden gewerkt (had niet anders verwacht). Een kwartiertje (Burkinees, dus 30 minuten) op de uitslag. De dikke druppel (om malaria te diagnosticeren) was negatief, wat een opluchting. Echter de ontstekingsuitslagen waren toch wel verhoogd, de dokter start met een paardenmiddel wat we gelukkig bij de apotheek van de kliniek na betaling kunnen ontvangen (zo’n 11 euro), we schrikken van de totale prijs van dit bezoek, consult 5 euro + bloedprikken 6,50 en de medicijnen voor 11 euro een totaal van ongeveer 22,50. We geloven onze ogen niet wat een verschil met ons eigen kikkerlandje. Echter voor velen Burkinezen niet te betalen!!!.

Onderweg terug krijgen we nog een onterechte bekeuring van 9 euro, waartegen niet te protesteren viel (corruptie??), hij  beweerde dat we door rood waren gereden, wij hebben echter allemaal geen rood licht gezien.

Terug bij het huis, lekker wat gerelaxed, daarna een kleine wandeling in de omgeving gemaakt, je voelt je soms net sinterklaas, al die wuivende handjes en vrolijke begroetingen. Op de grote afvalverwerking op de hoek, eten eerst  de koeien alle nog eetbare resten er nog tussenuit (daar drinken wij dan de melk weer van) en ook mensen zoeken nog in de bergen resten, daarna wordt wat overgebleven is verbrand (wat een giftige stoffen, weet niet of ze daar mee bezig zijn?!?). We hebben nog een heel lief babietje in de handen gehad, oooooooh wat lief, kinderen hebben vaak geen onderbroek aan, dus je raad het al.. Snoepjes gekocht bij de plaatselijke snoepwinkel (een kraampje bij de lagere school). Rond 18 uur arriveerden de anderen weer met mooie verhalen.

Ja, de anderen zijn naar de stad Koudougou gegaan (dit is de derde stad van BF en ziet er opmerkelijk schoner uit dan de hoofdstad Ouaga (inzoverre je natuurlijk van schoon kunt spreken….) Noëlie had dit al verteld en het valt ons op. Er is een universiteit in de stad en we wonen hoogwaardigheidsbekleders dus dat zal ook wel schelen. In ieder geval niet zo verschrikkelijk stoffig.

Bij Melanie is het meteen gezellig: ze ziet er blozend (??) uit, fors formaatje en zeer modern (piercing, rode wenkbrauwen, een aantal highlights in het mooie haar). Ze laat ons een klein naaiatelier zien waar meisjes met weinig toekomstmogelijkheden een kans krijgen om iets te leren. Elders in de stad heeft ze een huis plus ruimte en daar brengt ze ons heen. We zitten daar lekker te genieten in de schaduw onder het afdak en maken kennis met een aantal interessante vrouwen die zijn gekomen om kennis met ons te maken. Marie-Jean van het buro is ook aanwezig en stelt hen vragen die belangrijk zijn. Deze vrouwen zijn voor het merendeel besmet en hebben HIV. Meestal betreft het ook nog weduwen (met grote gezinnen) of anderszins vrouwen in moeilijkheden. Zij kunnen moeilijk aan de kost komen en Melanie wil hen graag helpen om een vak te leren. De medicijnen in het ziekenhuis zijn erg duur en daarom krijgen ze ook wel alternatieve medicijnen (homeopatische). Er is een arts die hen gratis consulten geeft. Deze arts komt later ook kennismaken. De organisatie heet “Santé pour tous”.

Melanie krijgt ieder jaar 600 euro voor malariabestrijding bij zwangere vrouwen en soms krijgt ze dozen met medische spullen die ze goed kan gebruiken.  Per jaar krijgt Melanie 15 naaimachines van Gered gereedschap. Het valt op dat de mensen van de projecten die met dit gereedschap werken, uiterst tevreden zijn. Ze krijgen goede kwaliteit materiaal aangeboden en kunnen daar veel mee doen. Melanie krijgt ook nu een doos met medische spullen en later nog een gift voor het werk met de vrouwen. Ze nodigt ons uit voor het eten maar we gaan ook al naar Imasego, de school van de Cathecheten. Dat is niet zo ver van de stad vandaan. We worden daar hartelijk onthaald met wederom  zang, dans en heerlijk eten plus een interessante rondleiding door de werkplaats van de cathecheten. Zij wonen met 56 stellen en 201 kinderen op het terrein. Het valt ook hier weer op dat het er schoon uitziet. We denken dat het te maken heeft met het feit dat de RK kerk hier achter staat, het is een goed georganiseerde organisatie om het zo maar eens te zeggen. In ieder geval smaakt het eten heerlijk, zelfs voor mij, Lianne die met eten mondjesmaat op gang begint te komen. Wat kunnen ze hier toch heerlijke dingen maken. We genieten ervan en daarna doen we het nog eens dunnetjes over bij Melanie. Ook overheerlijk. Wat erg he, dat je overal zoveel eten krijgt aangeboden, het is toch het toppunt van gastvrijheid. Wij doen er niet moeilijk over en eten rustig door, bij thuiskomst nog een keer (behalve Lianne, dat gaat iets te ver), de derde warme maaltijd gemaakt door Francoise en haar collega. ’s Avonds even lekker bijkomen, zelfs Simon blijkt moe te kunnen zijn…..Maar ook nu komt er weer iemand voor hem op bezoek. De buurvrouw wil een praatje met hem maken.

Vanmiddag zijn we ook nog even op bezoek geweest bij het Centre du Reeducation, een revalidatiecentrum in Koudougou waar Simon een gift overhandigd aan de directeur namens Lucy en Marjon die van hun vrienden geld hebben gekregen om aan het goede doel te geven.

Dit is een erg goed doel want de mensen hebben niet veel en zijn allemaal gehandicapt. Er kunnen 300 mensen inclusief aanhang worden opgevangen, je moet zelf voor je eigen eten zorgen wanneer je hier verblijft. Jammer genoeg ziet het terrein en het gebouw er armoedig uit, tien jaar geleden was dat anders volgens Simon. Jammer genoeg kunnen we niet goed rondkijken vanwege de tijd. We gaan naar huis en komen precies om 18.00 uur aan, keurig gepland! We hopen dat het morgen goed gaat met de zieke en dat iedereen de reis naar Fada kan meemaken. We gaan een paar daagjes weg van het thuisfront dus ons wacht weer een nieuw avontuur!

Hartelijk bedankt voor het lezen en graag tot de volgende spannende aflevering.